Посестри. Часопис №5 / Сріблень
СРІБЛЕНЬ
Упала ніч, щоб підмінити
Млу росним напівсонним дрожем.
Дуб вірить: Чебрецеві квіти
На небеса впливати можуть.
Вогні у травах мруть невпинно, –
Смерть їхня мучить праліс дикий.
Старіє північ попід тином,
Він – зір нових сріблисті лики.
Де бездоріжжя? Де дорога?
Де – дихання і біль по смерті?
Немає дихання і Бога?
Лиш повня на небесній тверді?
Ця повня – хутір неокраїй,
Де брат мій – Сріблень – пестить тишу,
Він сном себе переростає
І безборонно в сріблі дише.
Це – Існуванець-відчаюга!
Поет! – Знавець вина й туману.
Підлесник снам – дійти до пруга,
Позачасовість ненастанна.
Сріблисті яблуні та миші
Він ловить в сіті рим і звуку, –
Тоді жбурляє срібло тиші
На луку повні чи пралуку...
– «Нас чує смерть! – він каже. – Ти вже
Не скомороши по-пустому!» –
Тоді жбурляє просинь тиші
На втому повні чи правтому...
«Я той, хто крізь тумани дише
І знає: Бог – сльоза і заметь!» –
Тоді жбурляє злато тиші
На місячний мідяк чи прамідь...
Суцільні там яри, долинки,
Розвіслень синь і удністерень,
Немовби справили обжинки –
Ридає самотою стерень.
Шепоче Сріблень в даль зникому:
– «Не тільки світло пітьму тішить,
Ми нещасливі, це найгірше,
Пощо срібніти? – Невідомо...
Допоки смерть в стебло морочне
Зміст сліз моїх – і обрис духу –
Не обернула, хай дме в очі
З безодні зорна розсипуха!» –
Він мовив, і безодня власне –
Зла й щира – хижим іклом сяє, –
І ще одна зірниця гасне, –
І Бог іще один вмирає.
SREBROŃ
Nastała noc, spragniona wymian
Mroku na dreszcze w półśnie rosy.
Dąb bałwochwalczo wierzy w Tymian,
We wpływ Tymianu — na niebiosy.
Światła na trawie mrą pokotem, —
Śmierć świateł wzrusza leśne knieje.
Północ przedawnia się pod płotem,
A płot — przyszłością gwiazd srebrnieje.
Gdzie jest bezdroże? A gdzie — droga?
Gdzie — dech po śmierci? Ból — po zgonie?
Więc nie ma tchu i nie ma Boga?
I nie ma nic — a księżyc płonie?
Księżyc to — wioska ogromniasta,
Gdzie ciszę ciuła brat mój — Srebroń,
Co siebie własnym snem przerasta,
Więc mu istnienia w srebrze — nie broń!
To — niepoprawny Istnieniowiec!
Poeta! — Znawca mgły i wina.
Nadskakujący snom — manowiec,
Wieczności śpiewna krzątanina.
W sieć rymów łowi srebrne myszy,
I srebrny chwast i srebrną jabłoń, —
I rzuca strzępy srebrnej ciszy
Na księżycową błoń czy prabłoń…
— «Śmierci! — powiada — Mrok nas słyszy!
Nie śmiej się w niebo i nie błaznuj!» —
I rzuca strzępy modrej ciszy
Na księżycowy znój czy praznój…
— «Jam ten — powiada — co mgłą dyszy
I wie, że Bóg to — łza i zamieć!» —
I rzuca strzępy złotej ciszy
Na księżycową miedź czy pramiedź…
Pełno tam — dolin, wzgórz, bajorów,
Modrych rozwiśleń i udniestrzeń,
I niby scena bez aktorów,
Rozpacza pusta w świetle przestrzeń.
I szepce Srebroń w dal znikomą:
— «Nie samym światłem mrok się żywi, —
Wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi,
Lecz po co srebrnieć? — Nie wiadomo…
Nim śmierć w źdźbło mroku przeistoczy
Pomysł mych łez — i zarys ducha —
Niech mi gwiazdami spyla oczy
Nicości złota rozsypucha!» —
I gdy tak mówi, — nicość właśnie
Kłami połyska — zła i szczera, —
I jeszcze jedna gwiazda gaśnie, —
I jeszcze jeden Bóg umiera.